Czwarty film pełnometrażowy jednego z najważniejszych ( Wróble , Wulkan ) współczesnych twórców islandzkich. Jego twórczość jest wyraźnie minimalistyczna w zakresie użytych
środków filmowych, i zwykle odnosi się do najbardziej intymnych ludzkich przeżyć.
Kwintesencją tego jest jego nowe dzieło, które przedstawia radzenie sobie ze stratą i odkrywanie nieoczekiwanych impulsów i reakcji w poszukiwaniu bliskości. Wiele tu tradycyjnych elementów kina skandynawskiego: kluczowa rola pejzażu, tak innego od reszty Europy, portrety osobowości uzyskane poprzez drobne gesty i mimikę twarzy, stosowanie
bliskich planów. W Jutro o świcie odzywają się oczywiście echa filmów Ingmara Bergmana ( Persona , Szepty i krzyki ), w których mistrz opowiadał o niezwykłej i często zaskakującej bliskości kobiecych bohaterek. Są jednak też elementy jak najbardziej współczesne: miejski spleen i melancholia, które na ekranie kreuje m.in. genialna muzyka Kjartana Sveinssona, czerpiącego nadal pełnymi garściami ze swojego macierzystego, postrockowego Sigur Rós. Artysta nie tylko stał się nadwornym kompozytorem muzyki do obrazów Rúnarssona, ale śmielej wkracza już do kina innych mistrzów, choćby Neila Jordana, stawiając wszędzie swojąautorską sygnaturę.