Marzenie Emmy
hiszpański, z polskimi napisami
Pełna obsada i twórcy
reżyseria
Germán Vilche
scenariusz
Germán Vilche, Federico Arzeno, Adrián Caram
Germán Vilche, Lucas Guardia
Ignacio Gabriel
Juan Pablo Di Bitonto
Germán Vilche, Sol Aramburu, Diego Corsini, Mariana Cangas, Esteban Robles
Luthien Ramos, Sebastian Arzeno, Luis Ziembrowski, Veronica Intile
Habanero Film Sales
Emma mieszka z ojcem w położonym na rzece domu, w Delta del Tigre. W szkole przygotowuje się do wystawienia sztuki Szekspira, a jej marzeniem jest wyprawa do Londynu. Kiedy pojawia się taka możliwość, razem z ojcem będą musieli zredefiniować, czym jest ich miłość i bliskość.
Germán Vilche
Doświadczenie zawodowe zdobywał na planach seriali telewizyjnych, dokumentów, reklam, teledysków i filmów pełnometrażowych, przede wszystkim w roli autora zdjęć. Jego pasja do opowiadania historii idzie w parze z pasją do natury. Jego krótki film Fugitiva został sfilmowany w Patagonii, a dwa kolejne w Delta del Tigre, czyli tam, gdzie rozgrywa się też akcja Marzenia Emmy.
Filmoznawca poleca
Debiut pełnometrażowy dotychczasowego operatora filmowego, wpisujący się w sukcesy najnowszego kina argentyńskiego, kontynuującego formę mistrzów – Pabla Trapero, Lucrecii Martel czy Lisandra Alonso. Film Vilche nadal korzysta z surowego naturalizmu i do pewnego stopnia minimalizmu środków, ale w odróżnieniu od poprzedników wprowadza więcej codzienności do swojej fabuły. W ten sposób scenografia akcentująca peryferyczność miejsca akcji czy podkreślanie roli natury otaczającej bohaterów musza ustąpić nastoletniej pasji do Szekspira i problemom młodości. Zresztą akcentowanie roli sztuki w życiu młodych bohaterów, które do jakiegoś stopnia naśladuje losy tych z Romea i Julli, pokazuje, że kino argentyńskie w najlepszym wydaniu nie musi zamykać się w samotnej wieży zbudowanej z artyzmu, które zadowolone z siebie nie czeka na widza. Marzenie Emmy reprezentuje inny nurt tej kinematografii, raczej spod znaku twórczości Sebastiána Borenszteina (Chińczyk na wynos, 2011) czy Gastóna Duprata i Mariano Cohna (Honorowy obywatel, 2016), które wprowadzają do tego świata element ludyczny, a nawet dydaktyczny.
